Nostalgie voor de trainer

Afgelopen zaterdag stond de tweede competitie voor MO15-1 in de hoofdklasse op het programma en we mochten afreizen naar Groningen. Kardinge wel te verstaan waar het roemruchte GVAV haar thuisbasis heeft. Voor de beginnende Drentse voetbalouders en meiden zegt de naam GVAV niet zo veel maar voor de trainer (ik dus) des te meer. Om de situatie uit te leggen moeten even terug naar Assen. In Assen zijn wij (FC Assen) de groeiende club met veel jeugd en veel potentie. We hikken tegen het topniveau aan en kunnen bijna de volgende stap gaan nemen in onze jeugdopleiding. Ondertussen loert ACV over de schutting mee. ACV de club van naam met jeugdteams op hoog niveau heeft aanwas nodig en daarvoor hebben ze de groeibriljant uit Kloosterveen nodig. Goede spelers/speelsters worden benaderd en verleidt tot een overstap. Het maakt ACV niet zo populair en gerespecteerd onder de trainers en bestuurders in Assen en omgeving. Vroeger was het voor mij niet anders. Ik speelde bij een vergelijkbare club in Groningen die in de nieuwbouwwijk Lewenborg groeide en aan de deur klopte. In Groningen was het GVAV die in een oude wijk (van Starkenborgh) te weinig aanwas had en "shopte" bij de buren. GVAV had de naam als talentenpool voor FC Groningen dus wilde je wat als talent dan moest je daar zijn. De frustratie was groot wanneer de grote talenten weer de overstap maakten en FC Lewenborg weer opnieuw moest beginnen met bouwen aan een team. De afgunst naar GVAV toe was dan ook groot en dat maakte een wedstrijd tegen hun ook speciaal. Nu 30 jaar later mocht ik aantreden met mijn MO15-1 team tegen GVAV. Ik voelde even dezelfde strijdlust en (gezonde) haat versus GVAV bij het oprijden van het sportpark. 30 jaar later speelt GVAV op sportpark Kardinge waar het net als ons eigen sportpark guur kan zijn bij teveel wind.  Mijn ouders (die uiteraard nog in de buurt wonen) kwamen kijken want hun kleindochter moest tegen GVAV!!!!! Zo leeft dat nog. De rest van het team zag in GVAV gewoon een tegenstander die sympathiek overkomt en waar niets mis mee is. Nou misschien het niveau want een 0-10 uitslag in een hoofdklassewedstrijd zou eigenlijk niet mogen. Het niveauverschil was groot. Kansen voor GVAV zijn er niet geweest en aanval op aanval golfde over de arme speelsters van GVAV heen. Er werden veel kansen gemist op een nog grotere uitslag. Er werden handen geschud en vriendelijk even nagepraat over de westrijd met de tegenstander. Niets mis mee. Ergens binnen in mij heel ver weggestopt juichte ik echter hardstochtelijk. Winnen van GVAV, doet me nog altijd meer dan ik dacht. In de coaching riep ik bijna "Hup Lewenborg!"